Η αθλητική απόδοση καθορίζεται από τα γονίδια μας?

Η επιστήμη στις μέρες μας καλείτε να δώσει πολλές απαντήσεις σε ένα ευρύτατο φάσμα θεματολογίας  άλλοτε απλούστερης σύλληψης  και άλλοτε ιδιαιτέρως σύνθετης. Ο Δαρβίνος   ως θεμελιωτής της αδιαμφισβήτητα  πιο σημαντικής ανακάλυψης στον τομέα της βιολογίας   πιθανότατα  ήταν από τους λίγους που θα είχε φανταστεί την αλματώδη εξέλιξη της γενετικής. Και αυτό αποτυπώνεται αρκετά πρώιμα με την δήλωση του  ‘ Έχω μετατραπεί σε ένα είδος μηχανής που αλέθει δεδομένα και βγάζει συμπεράσματα’. Αποδεσμευμένοι από αυτόν τον στοχαστικό οραματιστή και ερχόμενοι στο σήμερα βλέπουμε ότι με την εξέλιξη της πληροφορικής τα δεδομένα αυξάνονται γεωμετρικά και πλέον το πρόβλημα έγκειται κυρίως στην αξιοποίηση τους .Τα απλωμένα μονοπάτια γνώσης μετρούν σχεδόν άπειρα, ενώ μέσα σε αυτό το τεράστιο δίκτυο  έχουν αρχίσει εδώ και λίγα χρόνια να δημοσιεύονται δεδομένα αναφορικά με την συσχέτιση  της αθλητικής απόδοσης με τα γονίδια.

Η αθλητική απόδοση αποτελεί ένα πολύπλοκο χαρακτηριστικό που επηρεάζεται από γενετικούς καθώς και περιβαλλοντικούς παράγοντες. Πολλά φυσικά χαρακτηριστικά συμβάλλουν στον προσδιορισμό της αθλητικής ικανότητας ενός ατόμου, κυρίως σχετιζόμενα με την μυϊκή δύναμη που χρειάζεται  για την κίνηση (σκελετικοί μύες) και του κυρίαρχου τύπου ινών που τις συνθέτουν. Συγκεκριμένα οι σκελετικοί μύες αποτελούνται από δύο τύπους μυϊκών ινών: ίνες βραδείας σύσπασης και ίνες  ταχείας συστολής. Οι αργές μυϊκές ίνες συστέλλονται αργά, αλλά μπορούν να λειτουργήσουν για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς να κουράζονται. Αυτού του τύπου  οι ίνες επιτρέπουν τις δραστηριότητες αντοχής όπως τρέξιμο  μεγάλων αποστάσεων. Σε αντιδιαστολή οι γρήγορες μυϊκές ίνες συστέλλονται γρήγορα αλλά εξαντλούνται και  γρήγορα. Αυτές οι ίνες είναι ο καλύτερος σύμμαχος  για σπριντ και άλλες δραστηριότητες που απαιτούν δύναμη . Άλλα χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τον αθλητισμό περιλαμβάνουν τη μέγιστη ποσότητα οξυγόνου που μπορεί να μεταφέρει ο οργανισμός στους ιστούς του (αερόβια ικανότητα), την μυϊκή μάζα, το ύψος, την  ευελιξία, τον συντονισμό, καθώς και την  πνευματική ικανότητα και προσωπικότητα.

Μελέτες που επικεντρώνονται στις ομοιότητες και διαφορές των αθλητικών επιδόσεων σε οικογένειες μεταξύ των οποίων και σε διδύμους υποδηλώνουν ότι οι γενετικοί παράγοντες αποτελούν το διόλου ευκαταφρόνητο 30 έως 80% των διαφορών μεταξύ των ατόμων σε χαρακτηριστικά που σχετίζονται με τις αθλητικές επιδόσεις. Πολλές μελέτες έχουν διερευνήσει παραλλαγές σε συγκεκριμένα γονίδια που πιστεύεται ότι εμπλέκονται σε αυτά τα χαρακτηριστικά, συγκρίνοντας τους ελίτ αθλητές με  εμάς τους κοινούς θνητούς.

Τα καλύτερα μελετημένα γονίδια που σχετίζονται με την αθλητική απόδοση είναι τα ACTN3 και ACE. Αυτά τα γονίδια επηρεάζουν τον τύπο ινών που συνθέτουν τους σκελετικούς μύες και έχουν συνδεθεί με τη δύναμη και την αντοχή.

Το γονίδιο ACTN3

Παρέχει το δυναμικό  για τη δημιουργία μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται άλφα (α) -ακτινίνη-3, η οποία απαντάται κυρίως σε ίνες μυών ταχείας σύσπασης. Μια παραλλαγή σε αυτό το γονίδιο, που ονομάζεται R577X, οδηγεί στην παραγωγή μιας ασυνήθιστα βραχείας πρωτεΐνης α-ακτινίνης-3 η οποία διασπάται γρήγορα. Μερικοί άνθρωποι έχουν αυτήν την παραλλαγή και στα δύο αντίγραφα του γονιδίου. αυτό το γενετικό πρότυπο (γονότυπος) αναφέρεται ως 577ΧΧ. Αυτά τα άτομα έχουν πλήρη απουσία της α-ακτινίνης-3, η οποία φαίνεται να μειώνει την αναλογία των μυϊκών ινών ταχείας σύσπασης και να αυξάνει την αναλογία των ινών βραδείας σύσπασης στο σώμα. Μερικές μελέτες έχουν διαπιστώσει ότι ο γονότυπος 577XX είναι πιο κοινός μεταξύ των αθλητών αντοχής υψηλών επιδόσεων  (για παράδειγμα, οι ποδηλάτες και οι δρομείς μεγάλων αποστάσεων) από ό, τι στο γενικό πληθυσμό, ενώ άλλες μελέτες δεν υποστήριξαν αυτά τα ευρήματα. Ο γονότυπος 577RR συνδέεται με ένα υψηλό ποσοστό ινών ταχείας συσπάσεως και παρατηρείται συχνότερα σε αθλητές που βασίζονται σε δύναμη ή ταχύτητα, όπως οι δρομείς μικρών αποστάσεων.

Το γονίδιο ACE

παρέχει τις κατάλληλες οδηγίες για τη δημιουργία μιας πρωτεΐνης που ονομάζεται ένζυμο μετατροπής αγγειοτενσίνης, το οποίο μετατρέπει μια ορμόνη που ονομάζεται αγγειοτασίνη Ι σε μια άλλη μορφή που ονομάζεται αγγειοτενσίνη II. Η αγγειοτενσίνη II βοηθά στον έλεγχο της αρτηριακής πίεσης και μπορεί επίσης να επηρεάσει τη λειτουργία των σκελετικών μυών, αν και ο ρόλος αυτός δεν είναι πλήρως κατανοητός. Μια παραλλαγή στο γονίδιο ACE, που ονομάζεται πολυμορφισμός ACE I / D, μεταβάλλει τη δραστηριότητα του γονιδίου. Τα άτομα μπορούν να έχουν δύο αντίγραφα μιας έκδοσης που ονομάζεται αλληλόμορφο D, το οποίο είναι γνωστό ως μοτίβο DD. Η DD μορφή συσχετίζεται με τα υψηλότερα επίπεδα ενζύμου μετατροπής της αγγειοτενσίνης. Το πρότυπο DD θεωρείται ότι σχετίζεται με ένα υψηλότερο ποσοστό μυϊκών ινών ταχείας σύσπασης και μεγαλύτερη ταχύτητα.

Πολλά άλλα γονίδια με διάφορες λειτουργίες έχουν συσχετιστεί με την αθλητική απόδοση. Μερικά εμπλέκονται στη λειτουργία των σκελετικών μυών, ενώ άλλα παίζουν ρόλο στην παραγωγή ενέργειας για τα κύτταρα, την επικοινωνία μεταξύ των νευρικών κυττάρων ή άλλων κυτταρικών διεργασιών.

Άλλες μελέτες εξέτασαν παραλλαγές σε ολόκληρα γονιδιώματα (μια προσέγγιση που ονομάζεται μελέτη γονιδιώματος σύνδεσης ή GWAS) ελίτ αθλητών για να προσδιοριστεί εάν συγκεκριμένες περιοχές του γονιδιώματος συνδέονται με τον αθλητισμό. Περισσότερες από 150 διαφορετικές παραλλαγές που σχετίζονται με τις αθλητικές επιδόσεις προσδιορίστηκαν σε αυτές τις μελέτες. Ωστόσο, τα περισσότερα έχουν βρεθεί μόνο σε μία ή σε μερικές μελέτες και η σημασία των περισσοτέρων από αυτές τις γενετικές αλλαγές δεν έχει εντοπιστεί με σαφήνεια. Είναι πιθανό να εμπλέκεται ένας μεγάλος αριθμός γονιδίων, καθένας από τους οποίους έχει από μικρή ως μεγαλύτερη συμβολή στην αθλητική απόδοση.

Δεν πρέπει να λησμονούμε ωστόσο  ότι η αθλητική απόδοση επηρεάζεται έντονα επίσης  από το περιβάλλον. Παράγοντες όπως το ποσοστό  υποστήριξης που λαμβάνει ένα άτομο από την οικογένεια και τους προπονητές, οι οικονομικές και άλλες περιστάσεις που επιτρέπουν η μη την άσκηση, η διαθεσιμότητα πόρων και η σχετική ηλικία ενός ατόμου φαίνεται να παίζουν ρόλο στην αθλητική απόδοση. Κλείνοντας πρέπει να γνωρίζουμε ότι το περιβάλλον και τα γονίδια αλληλοεπηρεάζονται  συνεπώς μπορεί να είναι δύσκολο να διαχωριστούν  οι επιπτώσεις του περιβάλλοντος από εκείνες της γενετικής. Όπως και να έχει η γενετική έρχεται με ορμή ως αρωγή να δώσει απαντήσεις και όχι να δημιουργήσει επιπλέον προβλήματα. Πολύ σύντομα σε ένα  εκπληκτικό εγγύς μέλλον θα αποτελεί ένα επιπλέον εργαλείο βοήθειας επαγγελματιών αθλητών αλλά και γιατί όχι ένα μέσο βελτίωσης και ασφαλούς άθλησης στα πλαίσια του ερασιτεχνικού αθλητισμού.  

Πηγή  : https://ghr.nlm.nih.gov/primer/traits/athleticperformance

Βιολογικά προϊόντα to Bio or not to Bio

Τα τελευταία χρόνια όλο και πιο συχνά τίθεται το ερώτημα σχετικά με την σύγκριση  βιολογικών τροφίμων και συμβατικών. Είναι γεγονός ότι η ρετρό ιδέα της διατροφικής επιστροφής σε ζαρζαβατικά δίχως φυτοφάρμακα και κρέατος απαλλαγμένου από αντιβιοτικά, είναι εκτός από κομμάτι του life style και μια επιτακτική ανάγκη. Είναι όμως τα πράγματα έτσι, αποτελεί εφικτό στόχο στις μέρες μας μια διατροφή βασισμένη σε «καθαρά» τρόφιμα? Μήπως απλά ταξιδεύουμε την διατροφική μας ρέμβη σε ουτοπικά μονοπάτια?

Αρχικά πρέπει να ορίσουμε  τι είναι βιολογικό ή οργανικό προϊόν.     Σύμφωνα με την Γενική Διεύθυνση Γεωργίας και Αγροτικής Ανάπτυξης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, η βιολογική γεωργία είναι:   Ένα αγροτικό σύστημα διαχείρισης, το οποίο παρέχει στον καταναλωτή φρέσκα, γευστικά, αυθεντικά τρόφιμα, ενώ ταυτόχρονα σέβεται την ισορροπία των οικοσυστημάτων. Οι πρακτικές της  βιολογικής γεωργίας σχεδιάστηκαν με σκοπό την εξασφάλιση της ελάχιστης ανθρώπινης παρέμβασης και των επιπτώσεων της στο περιβάλλον, διασφαλίζοντας παράλληλα ότι αυτό το σύστημα λειτουργεί όσο πιο φυσικά γίνεται.

Η Βιολογική Καλλιέργεια απορρίπτει τη χρήση συνθετικών χημικών ουσιών, όπως τα συνθετικά ζιζανιοκτόνα, λιπάσματα, φυτοφάρμακα και γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (Γ.Τ.Ο.). Σε μερικές χώρες, κυρίως στην Ευρώπη ανάμεσα τους και στην Ελλάδα, η βιολογική καλλιέργεια ορίζεται και από το νόμο, ώστε η εμπορική χρήση του όρου «Βιολογικό» να υπόκειται σε έλεγχο από την κυβέρνηση και το κράτος. Ένα  είδος «διαπίστευσης» προσφέρεται στους αγρότες έναντι αμοιβής, καθιστώντας παράνομη την πώληση προϊόντων με τον τίτλο «Βιολογικό» χωρίς αυτή τη διαπίστευση. Συνεπώς κάθε φορά που βλέπεται τυπωμένο επάνω σε συσκευασμένο τρόφιμο τον όρο «Βιολογικό», να γνωρίζεται ότι το συγκεκριμένο προϊόν έχει ελεγχθεί και  εγκριθεί από συγκεκριμένο φορέα ώστε να αποκαλείτε Βιολογικό. Μέχρι εδώ νομίζω ότι τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα μέχρι να παρεισφρήσει το γνωστό ζιζάνιο της καχυποψίας. Μοιραία ερωτήματα και δηλώσεις  όπως ‘σιγά μην είναι βιολογικά΄, ‘και τα φυτοφάρμακα από το διπλανό χωράφι που πάνε ?’ ξεπηδούν άλλοτε δικαιολογημένα, άλλοτε ως παρακλάδι μιας ακατάσχετης συνομωσιολογίας που μας διακατέχει. 

Κάνοντας ένα μεγάλο αλλά όχι μετέωρο άλμα λογικής, ανατρέχουμε απευθείας στον αιώνιο πάροχο λύσεων, την επιστήμη. Τα πράγματα τότε γίνονται αρκετά πιο απλά από όσο μπορεί να φαίνονται. Σε μια μεγάλη μετανάλυση του 2012 που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Annals of Internal Medicine  και έγινε ανασκόπηση 17 μελετών από το 1966 μέχρι το 2009   προέκυψε ότι    η κατανάλωση βιολογικών τροφίμων μπορεί να μειώσει την έκθεση σε υπολείμματα φυτοφαρμάκων και βακτήρια ανθεκτικά στα αντιβιοτικά. Ωστόσο  οι μελετητές συμπληρώνουν πώς η δημοσιευμένη βιβλιογραφία στερείται ισχυρών στοιχείων ότι τα βιολογικά τρόφιμα είναι σημαντικά πιο θρεπτικά από τα συμβατικά τρόφιμα. Με απλά λόγια είναι δεδομένο ότι τα προϊόντα βιολογικής καλλιέργειας μας εκθέτουν σημαντικά λιγότερο σε φυτοφάρμακα και αντιβιοτικά με ασαφή ακόμα τα δεδομένα σχετικά με την θρεπτική αξία συγκριτικά με τα συμβατικά τρόφιμα. Συνεπώς στο ερώτημα αν αποτελεί επιτακτική ανάγκη η χρήση βιολογικών τροφίμων η απάντηση είναι πολύ απλή : Αν για εσάς η παραπάνω έκθεση σε φυτοφάρμακα και αντιβιοτικά δεν αποτελεί  σοβαρό κίνδυνο η απάντηση είναι αρνητική. Εμένα επιτρέψτε μου μέχρι να δοθεί στο μέλλον μια πιο ξεκάθαρη απάντηση να πληρώνω μερικά χρήματα παραπάνω για λίγο πιο ΄καθαρά΄τρόφιμα.   Άλλωστε δεν ζει κανείς μ’ αυτά που τρώει, αλλά μ’ αυτά που χωνεύει

Βιβλιογραφία

1.       "Pesticides in Organic Farming". University of California, Berkeley. Retrieved 2014-06-17. 

2.       Biological Food. (n.d.) Segen's Medical Dictionary. (2011). Retrieved October 1 2019 from https://medical-dictionary.thefreedictionary.com/Biological+Food

3.       Bibliographic details: Smith-Spangler C, Brandeau ML, Hunter GE, Bavinger JC, Pearson M, Eschbach PJ, Sundaram V, Liu H, Schirmer P, Stave C, Olkin I, Bravata DM.  Are organic foods safer or healthier than conventional alternatives? A systematic review. Annals of Internal Medicine 2012; 157(5): 348-366. [PubMed]

Διατροφή και Αρθρίτιδα

Κάπου μέσα στις αχνές μνήμες των παιδικών μου χρόνων σαλπίζονται φράσεις  όπως ´αρθριτικά της γιαγιάς´ και τα ´ρευματικά της θείας ´. Η αλήθεια είναι ότι μπορώ να θυμηθώ διάφορα γιατροσόφια που περιλάμβαναν τρόφιμα, όπως κομπρέσες από λογής λογής λαχανικά και εξωτικά καταπλάσματα. Ωστόσο η διατροφική χρήση των τροφίμων και της δίαιτας σχετικά με την αρθρίτιδα αποτελεί  ένα τομέα που μόνο τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να διερευνάται πιο μεθοδικά. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα απ την αρχή.

Ο Όρος αρθρίτιδα περιλαμβάνει κάθε φλεγμονώδη κατάσταση που αφορά τις αρθρώσεις του ανθρωπίνου σώματος. Υπάρχουν διάφοροι τύποι αρθρίτιδας οι οποίοι διαχωρίζονται ανάλογα με τον παράγοντα που ευθύνεται για την εκδήλωσή τους και βάση αυτού οι δυο πιο συχνοί τύποι είναι η οστεοαρθρίτιδα και η ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Η οστεοαρθρίτιδα είναι χρόνια ρευματική πάθηση που εντοπίζεται σε περιφερικές αρθρώσεις, δηλ. σε αρθρώσεις των άνω και κάτω άκρων, αλλά και σε αρθρώσεις της σπονδυλικής στήλης. Επιδημιολογικές μελέτες σε διάφορες χώρες έχουν αποκαλύψει την ύπαρξη παραγόντων κινδύνου για την ανάπτυξη της οστεοαρθρίτιδας. Τέτοιοι παράγοντες κινδύνου είναι το γυναικείο φύλο, η μεγάλη ηλικία, γενετικοί παράγοντες, η  παχυσαρκία  η κάκωση ή η επαναλαμβανόμενη επαγγελματική μηχανική επιβάρυνση και καταπόνηση των αρθρώσεων

Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια χρόνια φλεγμονώδης, αυτοάνοση και εξελικτική νόσος, που προσβάλλει κατ’ εξοχήν τις αρθρώσεις, αλλά όχι σπάνια και διάφορα άλλα όργανα. Είναι το  συχνότερο φλεγμονώδες ρευματικό νόσημα. Προσβάλλει συνήθως άτομα ηλικίας 35-55 ετών, αλλά μπορεί να εμφανιστεί και σε άτομα οποιασδήποτε ηλικίας, ακόμη και σε παιδιά

Η επόμενη πληροφορία είναι άκρως εντυπωσιακή .Συγκεκριμένα Το 2012, μια ομάδα ερευνητών από το Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ στο Ηνωμένο Βασίλειο ανέφεραν ότι απομεινάρια δεινοσαύρων 150 εκατομμύριων ετών είχαν προφανώς προσβληθεί από μια κατάσταση που μοιάζει με αρθρίτιδα. Ο Pliosaurus, ένα θηρίο που έμοιαζε με κροκόδειλο μήκους 8 μέτρων, είχε σημαντική διάβρωση στην αριστερή άρθρωση της σιαγόνας, ενώ απολιθώματα Οστών Iguanodon 90 εκατομμυρίων ετών που βρέθηκαν κοντά στις Βρυξέλλες  έδειξαν στοιχεία οστεοαρθρίτιδας  στον αστράγαλο.  Η αρθρίτιδα έχει επίσης αναφερθεί σε αρκετούς σκελετούς τυραννόσαυρου, κάτι που δεν αφήνει την παραμικρή αμφιβολία για την ύπαρξη της νόσου και σε άλλα είδη του Ζωικού βασιλείου. 

Επίσης αναφορικά με τους ανθρώπους υπάρχουν στοιχεία ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν αξιολογήσει αρκετά νωρίς την αρθρίτιδα ως ασθένεια. Οι πάπυροι Ebers και Edwin Smith που χρονολογούνται γύρω στο 1550 π.χ., αναγνωρίζουν την ουρική αρθρίτιδα ως ξεχωριστή διαταραχή και συνιστούν τη θεραπεία της νόσου με κρόκο του φθινοπώρου δηλαδή την φυτική πηγή της κολχικίνης. 

Δύο μελέτες από τους Αρχαιολόγους Flinders Petrie και Sir Marc Armand Ruffer από τα τέλη του 19ου και τις αρχές του 20ου αιώνα αξιολόγησαν τις σκελετικές βλάβες στα αιγυπτιακά, ελληνικά και μακεδονικά οστικά υπολείμματα από επτά διαφορετικές γεωγραφικές θέσεις και ανέφεραν σοβαρές αρθρικές βλάβες του οστού υποδεικνύοντας Ρευματοειδή αρθρίτιδα.

Αποχωρώντας από αυτή την άχαρη παρελθοντολογία, διαπιστώνουμε ότι στις μέρες μας η αρθρίτιδα αποτελεί μια συχνή νόσο με μεγάλη διακύμανση ως προς τη σοβαρότητα και τους τρόπους εκδήλωσης. Στο θεραπευτικό κομμάτι υπάρχουν αρκετοί τρόποι αντιμετώπισης, ωστόσο τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια διαρκής ένταξη διατροφικών οδηγιών που φαίνεται ότι μπορούν να συμβάλουν σε μια πιο ολιστική αντιμετώπιση. 

Στο παρών άρθρο λόγω ευρείας έκτασης του θέματος θα ασχοληθούμε μόνο με ορισμένα σημαντικά τρόφιμα και τις ιδιότητες που παρουσιάζουν βάση των μελετών. Σε δεύτερο χρόνο θα γίνει μια πιο συγκεκριμένη καταγραφή σχετικά με διατροφικά πρότυπα και μεθόδους που έχουν δοκιμαστεί.

Παρόλο που δεν υπάρχει ριζική θεραπεία για τη διάγνωση της αρθρίτιδας, ορισμένα τρόφιμα έχουν αποδειχθεί ότι καταπολεμούν τη φλεγμονή, ενισχύουν τα οστά καθώς και το ανοσοποιητικό σύστημα. Η προσθήκη αυτών των τροφών και μια ισορροπημένη διατροφή μπορεί να σας βοηθήσουν να ελαττώσετε τα συμπτώματα της αρθρίτιδας σας.

Ψάρια: Πολλά είδη ψαριών είναι πλούσια σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα που καταπολεμούν τη φλεγμονή, συγκεκριμένα προτείνονται τουλάχιστον 3 έως 4 ουγγιές ψαριών, δύο φορές την εβδομάδα. Τα πλούσια σε ωμέγα-3 ψάρια περιλαμβάνουν σολομό, τόνο, σκουμπρί και ρέγγα. Ωστόσο εδώ πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πολλά ψάρια που είναι πλούσια σε ωμέγα-3 έχουν επίσης υψηλή περιεκτικότητα σε  υδράργυρο, ένα επικίνδυνο μέταλλο το οποίο σε υψηλές συγκεντρώσεις μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο κεντρικό νευρικό σύστημα. "Είναι σημαντικό να επιλέγουμε τα μικρότερα ψάρια όπως τη σαρδέλα και το γαύρο που έχουν λιγότερο υδράργυρο. Επίσης μια εξαιρετική επιλογή είναι το σκουμπρί που παρουσιάζει  υψηλά ποσοστά σε ωμέγα-3 λιπαρά οξέα με ταυτόχρονα μικρές ποσότητες υδραργύρου.

Εξαιρετικό παρθένο ελαιόλαδο: "Βάψε ελιά για τη ζωή σου και συκιά για το παιδί σου" αναφέρει ο θυμόσοφος λαός μας και πράγματι το ελαιόλαδο ξεχειλίζει από υγιή λίπη τα οποία έχουν ιδιότητες παρόμοιες με τα μη στεροειδή, αντιφλεγμονώδη φάρμακα.

Κεράσια: Όπου ακούτε πολλά κεράσια να κρατάτε μικρό καλάθι, αλλά γενικά να θυμάστε πως  έρευνες έχουν δείξει ότι οι ανθοκυανίνες που βρίσκονται στα κεράσια έχουν αντιφλεγμονώδη δράση. Οι ανθοκυανίνες μπορούν επίσης να βρεθούν σε άλλα κόκκινα και μωβ φρούτα όπως φράουλες, σμέουρα, και βατόμουρα.

Γαλακτοκομικά Χαμηλών Λιπαρών: Τα πολυταλαιπωρημένα από την παραπληροφόρηση γαλακτοκομικά προϊόντα και δη αυτά χαμηλής περιεκτικότητας σε λιπαρά, όπως το γάλα, το γιαούρτι και το τυρί, παραμένουν οι καλύτερες πηγές   ασβεστίου και βιταμίνης D, τα οποία με τη σειρά τους αυξάνουν την αντοχή των οστών. Η βιταμίνη D είναι επίσης  απαραίτητη για την απορρόφηση του ασβεστίου και έχει αποδειχθεί ότι ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα.

Μπρόκολο: Ασχέτως από την όχι και τόσο αισθησιακή ατμόσφαιρα κατά το μαγείρεμα του ίσως αλλάξετε γνώμη αν γίνει αντιληπτό ότι είναι  πλούσιο σε βιταμίνες Κ και C. Το μπρόκολο περιέχει επίσης μια ένωση που ονομάζεται σουλφοραφάνη, για  την οποία οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι μπορεί να βοηθήσει στην πρόληψη ή στην επιβράδυνση της εξέλιξης της οστεοαρθρίτιδας. Το μπρόκολο είναι επίσης πλούσιο σε ασβέστιο. Τι μήπως δεν σας έπεισα ακόμα για την ανοχή στην μυρωδιά του?

Προϊόντα Ολικής Άλεσης:  Φαίνεται ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα  προκαλούν χαμηλότερα επίπεδα C-αντιδρώσας πρωτεΐνης (CRP) στο αίμα. Η CRP είναι ένας δείκτης φλεγμονής που σχετίζεται με καρδιακές παθήσεις, το διαβήτη και τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Τρόφιμα όπως η βρώμη, το καστανό ρύζι και τα δημητριακά ολικής αλέσεως είναι εξαιρετικές πηγές.

Η αλήθεια είναι ότι τα παραπάνω είναι μόνο μερικά από τα δεκάδες τρόφιμα που υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα ότι βοηθούν ανθρώπους με αρθρίτιδα. Το σημαντικότερο όμως από όλα, είναι ότι όπως επανειλημμένα και πλειστάκις έχει αναφερθεί,  ο συνήθης ύποπτος κοινός παρονομαστής δεν είναι άλλος από την ισορροπημένη διατροφή. Δεν θα πάψω ποτέ να πιστεύω ότι μια ορθολογική και καλά  προσαρμοσμένη  διατροφή σε συνδυασμό με την άθληση μας απομακρύνει από αμέτρητους κινδύνους.  

Πηγές:

1.       https://www.arthritis.org/living-with-arthritis/arthritis-diet/

2.       https://www.medscape.com/features/slideshow/history-of-arthritis

3.       https://en.wikipedia.org/wiki/Arthritis